Recensie
Prime Video-serie 'Nine Perfect Strangers' seizoen 2: een chaotisch rommeltje maar nog steeds onderhoudend
Gaat voorbij het bronmateriaal, wat nooit een goed idee is, en voegt flauwe humor toe.
Regie: Jonathan Levine, Anthony Byrne | Cast: Nicole Kidman (Masha), Mark Strong (David), Christine Baranski (Victoria), Murray Bartlett (Brian), Annie Murphy (Imogen), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 38-53 minuten | Jaar: 2025
Bijna dertig jaar geleden begon Ally McBeal, waarmee David E. Kelley doorbrak als seriemaker en liet zien dat hij niet vies is van gekke humor en hallucinerende personages. Wat betreft de laatste van die twee elementen kon hij zich ook al flink laten gaan met het eerste seizoen van Nine Perfect Strangers. In het tweede seizoen voegt hij het eerste element er ook aan toe. Het gevolg is een bij vlagen flauw en chaotisch eindresultaat dat, net zoals bij zijn eerste grote serie, het begin inluidt van afbrokkelende kwaliteit.
Kelley begon in het tweede seizoen van Ally McBeal nieuwe personages te introduceren en dat bleef hij doen tot de laatste helft van het laatste seizoen. Het gevolg was dat hij niet meer wist wat hij met bepaalde figuren aan moest en ze er maar een beetje bij liet hangen of liet vertrekken. Wat begon als een groot succes eindigde in een pijnlijke flop. Met Nine Perfect Strangers heeft Kelley het geluk dat hij, op het hoofdpersonage na, elk seizoen een nieuwe cast kan samenstellen. Toch is het ditmaal meer een rommeltje dan de vorige keer.
In het tweede seizoen heeft Masha mogelijke meerdere rechtszaken aan haar broek hangen omdat ze haar patiënten drogeerde. Maar ze heeft ook een aanhang verworven, want haar doel was de perfecte formule vinden voor een hallucinatie waarmee haar overleden dochtertje weer kon zien. Ze zet haar werk verder voort in een spa in de Zwitserse Alpen, waar ze wederom – ditmaal met de goedkeuring van haar gasten –iedereen aan de paddo's brengt om diepe trauma's te verwerken. Alleen lijkt Masha wederom een verborgen motief te hebben.
Het tweede seizoen lijkt op het eerste, aangezien wederom vanaf het begin wordt geïnsinueerd dat er iets uitzonderlijk sinisters aan de hand is, achteraf mee blijkt te vallen. Het is zeker een verrassende wending, maar deze heeft niet zo'n impact als verwacht na aanleiding van het mysterieuze gedrag van de medewerkers en de spannende muziek. Voor de rest is het verschil net zo groot als de verandering van setting (van een zonnig VS naar een winters Europees landhuis).
Nu zijn Masha's gasten voornamelijk mensen met geld, waardoor het een flinke The White Lotus-vibe krijgt. Ook is de toon wat absurder geworden. Er is bijvoorbeeld een moment waarop twee trippende patiënten Heidi aan het naspelen zijn, inclusief stereotype kostuums en accenten. Of is er een scène die oprecht emotioneel zou moeten zijn, maar dit is een gesprek tussen een volwassen man en een denkbeeldige buikspreekpop van een teddybeer met een tekenfilmstemmetje.
Het grootste verschil is een zwakkere focus. Dit tweede seizoen mist een prettige, organische flow. Altijd fijn wanneer iets niet op kinderlijke wijze wordt uitgelegd, maar van de hak op de tak gaan is een ander uiterste. Weinig rust tussen scènes, personages die zich plots op andere locaties bevinden waar ze zich met onduidelijk zaken bezig houden en een haast afwezig therapieproces of een opbouw naar waar het naartoe zou moeten gaan. Ook zit er een wending in wat betreft de eigenaresse van deze alpenspa die gewoon oneerlijk en onlogisch is.
Daarentegen is het wel genieten om te kijken naar die bergachtige omgeving. Kelley en Kidman trekken moeiteloos bekende gezichten aan, maar ook minder bekende versterken de cast. Hoe rommelig het ook is, de aandacht blijft er wel bij. En het grootste pluspunt is dat het op het einde bij elkaar komt op een manier die voldoening geeft. Nee, wederom niet zo sinister als wordt geïnsinueerd, maar wel lekker.
Ook hierin een verandering van toon. De boodschap van dit seizoen wijkt sterk af van die van het vorige. Wellicht dat de reden hiervoor is dat het eerste was gebaseerd op een boek en het tweede uit de duim gezogen moest worden. Het maakt van Masha eigenlijk een beter persoon dan ze is, maar de uitmuntende Nicole Kidman weet daar wel raad mee, en geeft haar personage scherpe randjes om haar slechte kant niet uit het oog te verliezen.
Dit geheel verzonnen tweede seizoen bestaat uiteraard omdat het eerste een succes was. Maar het is tegelijkertijd het zoveelste voorbeeld dat voorbij het bronmateriaal gaan geen slim idee is. Er waren al genoeg voorbeelden, zoals The Handmaid's Tale, Hemlock Grove, en natuurlijk de grootste zondebok: Game of Thrones. Laat Nine Perfect Strangers daarvan leren en het hierbij laten.
Bijna dertig jaar geleden begon Ally McBeal, waarmee David E. Kelley doorbrak als seriemaker en liet zien dat hij niet vies is van gekke humor en hallucinerende personages. Wat betreft de laatste van die twee elementen kon hij zich ook al flink laten gaan met het eerste seizoen van Nine Perfect Strangers. In het tweede seizoen voegt hij het eerste element er ook aan toe. Het gevolg is een bij vlagen flauw en chaotisch eindresultaat dat, net zoals bij zijn eerste grote serie, het begin inluidt van afbrokkelende kwaliteit.
Kelley begon in het tweede seizoen van Ally McBeal nieuwe personages te introduceren en dat bleef hij doen tot de laatste helft van het laatste seizoen. Het gevolg was dat hij niet meer wist wat hij met bepaalde figuren aan moest en ze er maar een beetje bij liet hangen of liet vertrekken. Wat begon als een groot succes eindigde in een pijnlijke flop. Met Nine Perfect Strangers heeft Kelley het geluk dat hij, op het hoofdpersonage na, elk seizoen een nieuwe cast kan samenstellen. Toch is het ditmaal meer een rommeltje dan de vorige keer.
In het tweede seizoen heeft Masha mogelijke meerdere rechtszaken aan haar broek hangen omdat ze haar patiënten drogeerde. Maar ze heeft ook een aanhang verworven, want haar doel was de perfecte formule vinden voor een hallucinatie waarmee haar overleden dochtertje weer kon zien. Ze zet haar werk verder voort in een spa in de Zwitserse Alpen, waar ze wederom – ditmaal met de goedkeuring van haar gasten –iedereen aan de paddo's brengt om diepe trauma's te verwerken. Alleen lijkt Masha wederom een verborgen motief te hebben.
Het tweede seizoen lijkt op het eerste, aangezien wederom vanaf het begin wordt geïnsinueerd dat er iets uitzonderlijk sinisters aan de hand is, achteraf mee blijkt te vallen. Het is zeker een verrassende wending, maar deze heeft niet zo'n impact als verwacht na aanleiding van het mysterieuze gedrag van de medewerkers en de spannende muziek. Voor de rest is het verschil net zo groot als de verandering van setting (van een zonnig VS naar een winters Europees landhuis).
Gerelateerd nieuws
Nu zijn Masha's gasten voornamelijk mensen met geld, waardoor het een flinke The White Lotus-vibe krijgt. Ook is de toon wat absurder geworden. Er is bijvoorbeeld een moment waarop twee trippende patiënten Heidi aan het naspelen zijn, inclusief stereotype kostuums en accenten. Of is er een scène die oprecht emotioneel zou moeten zijn, maar dit is een gesprek tussen een volwassen man en een denkbeeldige buikspreekpop van een teddybeer met een tekenfilmstemmetje.
Het grootste verschil is een zwakkere focus. Dit tweede seizoen mist een prettige, organische flow. Altijd fijn wanneer iets niet op kinderlijke wijze wordt uitgelegd, maar van de hak op de tak gaan is een ander uiterste. Weinig rust tussen scènes, personages die zich plots op andere locaties bevinden waar ze zich met onduidelijk zaken bezig houden en een haast afwezig therapieproces of een opbouw naar waar het naartoe zou moeten gaan. Ook zit er een wending in wat betreft de eigenaresse van deze alpenspa die gewoon oneerlijk en onlogisch is.
Daarentegen is het wel genieten om te kijken naar die bergachtige omgeving. Kelley en Kidman trekken moeiteloos bekende gezichten aan, maar ook minder bekende versterken de cast. Hoe rommelig het ook is, de aandacht blijft er wel bij. En het grootste pluspunt is dat het op het einde bij elkaar komt op een manier die voldoening geeft. Nee, wederom niet zo sinister als wordt geïnsinueerd, maar wel lekker.
Ook hierin een verandering van toon. De boodschap van dit seizoen wijkt sterk af van die van het vorige. Wellicht dat de reden hiervoor is dat het eerste was gebaseerd op een boek en het tweede uit de duim gezogen moest worden. Het maakt van Masha eigenlijk een beter persoon dan ze is, maar de uitmuntende Nicole Kidman weet daar wel raad mee, en geeft haar personage scherpe randjes om haar slechte kant niet uit het oog te verliezen.
Dit geheel verzonnen tweede seizoen bestaat uiteraard omdat het eerste een succes was. Maar het is tegelijkertijd het zoveelste voorbeeld dat voorbij het bronmateriaal gaan geen slim idee is. Er waren al genoeg voorbeelden, zoals The Handmaid's Tale, Hemlock Grove, en natuurlijk de grootste zondebok: Game of Thrones. Laat Nine Perfect Strangers daarvan leren en het hierbij laten.
