Recensie
NPO Start-serie 'St. Denis Medical': als documentaire vermomde sitcom over het wel in wee in een streekziekenhuis
Deze komedieserie drijft iets te hard de spot met Amerikaanse streekziekenhuizen en hun personeel.
Regie: Heather Jack, Ruben Fleischer, Matt Sohn, e.a. | Cast: Wendi McLendon-Covey (Joyce), Allison Tolman (Alex), Josh Lawson (Bruce), David Alan Grier (Ron), Kahyun Kim (Serena), Kaliko Kauahi (Val), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 20-21 minuten | Jaar: 2024
In de Verenigde Staten hebben streekziekenhuizen niet zo'n beste reputatie. Deze ziekenhuizen zijn voor iedereen gratis toegankelijk, dus komen er vooral patiënten die geen zorgverzekering hebben. Deze ziekenhuizen trekken een bepaald soort mensen aan, zowel wat betreft de patiënten als de medewerkers. St. Denis Medical gebruikt dat gegeven als een bron van komedie.
Elke aflevering toont de dagelijkse gang van zaken binnen het ziekenhuis. Daarbij worden de personages beperkt uitgediept, door bij elk van hen wat karaktertrekken en privésituaties uit te lichten. Van een echte verdieping of op zichzelf staande zijlijntjes is echter geen sprake. Daar is in de korte, propvolle afleveringen ook helemaal geen tijd voor. Het tempo ligt dan ook aardig hoog; de ene anekdote is nog niet afgerond of de volgende dient zich alweer aan.
Deze sitcom doet zich voor als documentaire. Maar wel met een dikke knipoog, want het is duidelijk niet de bedoeling dat je het verhaal serieus neemt. In dit ziekenhuis zijn de artsen incompetent, hooghartig en zelfzuchtig, het verplegend personeel wordt neergezet als oliedom, onervaren en klungelig en de directrice wil enkel zichzelf in een goed daglicht zetten. Kortom, het is in dit ziekenhuis een dusdanig zooitje ongeregeld dat het een wonder is dat de patiënten er heelhuids weer uitkomen.
St. Denis Medical bedient zich daarbij van behoorlijk flauwe humor. Daar moet je van houden, maar dat menig Amerikaan te kakken wordt gezet zal mogelijk niet iedereen kunnen waarderen. Nu zal hier in Nederland niet snel iemand zich aangesproken voelen, maar nobele zielen die erg begaan zijn met het lot van anderen zouden weleens aanstoot kunnen nemen aan deze humor in een medische omgeving. Die kunnen St. Denis Medical maar beter links laten liggen. Gelukkig worden in deze karikatuur de patiënten buiten schot gelaten.
Luchtig is het echter wel. Van een echte moraal of dieperliggende boodschap is geen enkele sprake. Deze komedie dient puur ter vermaak. Geen spanning, geen plotwendingen, geen zijlijntjes. Het plot is simpel en vlak. Wie dat kan waarderen of op zoek is naar een luchtig verhaal dat weinig aandacht vereist en makkelijk wegkijkt, zit hiermee helemaal goed. Een snel en makkelijk tussendoortje dus.
Wat betreft de cast weten de makers duidelijk in welk genre ze opereren, want er is weer een blik typisch Amerikaanse sitcomacteurs opengetrokken. Met Wendi McLendon-Covey als directrice en Allison Tolman als supervisor van het verpleegteam valt er dan ook weinig aan te merken op het acteren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de cast deze serie nog net van enige waarde voorziet.
In de Verenigde Staten hebben streekziekenhuizen niet zo'n beste reputatie. Deze ziekenhuizen zijn voor iedereen gratis toegankelijk, dus komen er vooral patiënten die geen zorgverzekering hebben. Deze ziekenhuizen trekken een bepaald soort mensen aan, zowel wat betreft de patiënten als de medewerkers. St. Denis Medical gebruikt dat gegeven als een bron van komedie.
Elke aflevering toont de dagelijkse gang van zaken binnen het ziekenhuis. Daarbij worden de personages beperkt uitgediept, door bij elk van hen wat karaktertrekken en privésituaties uit te lichten. Van een echte verdieping of op zichzelf staande zijlijntjes is echter geen sprake. Daar is in de korte, propvolle afleveringen ook helemaal geen tijd voor. Het tempo ligt dan ook aardig hoog; de ene anekdote is nog niet afgerond of de volgende dient zich alweer aan.
Deze sitcom doet zich voor als documentaire. Maar wel met een dikke knipoog, want het is duidelijk niet de bedoeling dat je het verhaal serieus neemt. In dit ziekenhuis zijn de artsen incompetent, hooghartig en zelfzuchtig, het verplegend personeel wordt neergezet als oliedom, onervaren en klungelig en de directrice wil enkel zichzelf in een goed daglicht zetten. Kortom, het is in dit ziekenhuis een dusdanig zooitje ongeregeld dat het een wonder is dat de patiënten er heelhuids weer uitkomen.
St. Denis Medical bedient zich daarbij van behoorlijk flauwe humor. Daar moet je van houden, maar dat menig Amerikaan te kakken wordt gezet zal mogelijk niet iedereen kunnen waarderen. Nu zal hier in Nederland niet snel iemand zich aangesproken voelen, maar nobele zielen die erg begaan zijn met het lot van anderen zouden weleens aanstoot kunnen nemen aan deze humor in een medische omgeving. Die kunnen St. Denis Medical maar beter links laten liggen. Gelukkig worden in deze karikatuur de patiënten buiten schot gelaten.
Luchtig is het echter wel. Van een echte moraal of dieperliggende boodschap is geen enkele sprake. Deze komedie dient puur ter vermaak. Geen spanning, geen plotwendingen, geen zijlijntjes. Het plot is simpel en vlak. Wie dat kan waarderen of op zoek is naar een luchtig verhaal dat weinig aandacht vereist en makkelijk wegkijkt, zit hiermee helemaal goed. Een snel en makkelijk tussendoortje dus.
Wat betreft de cast weten de makers duidelijk in welk genre ze opereren, want er is weer een blik typisch Amerikaanse sitcomacteurs opengetrokken. Met Wendi McLendon-Covey als directrice en Allison Tolman als supervisor van het verpleegteam valt er dan ook weinig aan te merken op het acteren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de cast deze serie nog net van enige waarde voorziet.
