Recensie
Netflix-serie 'FUBAR' seizoen 2: meer speelgoed voor Schwarzenegger
Volop vergezochte verhaallijnen en gemiste kansen, maar vooral heel veel herhaling.
Regie: Phil Abraham, Jeff T. Thomas, M.J. Basset | Cast: Arnold Schwarzenegger (Luke Brunner), Monica Barbaro (Emma Brunner), Milan Carter (Barry Putt), Fortune Feimster (Roo), Travis van Winkle (Aldon Reese), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-50 minuten | Jaar: 2025
Als een bejaarde kleuter die op het speelplein rondhuppelt: zo kwam Arnold Schwarzenegger over in het eerste seizoen van de actieserie FUBAR. Het magere verhaal leek vooral een excuus om de hoofdrolspeler te laten doen waar hij zin in had, wat resulteerde in gekunstelde situaties waar zijn personage op volstrekt onlogische wijze in terechtkwam. Maar de serie was een succes, dus is er een tweede seizoen gemaakt. Wat voor avonturen mag de pensioenschuwe Schwarzenegger nu weer beleven?
Seizoen twee geeft Schwarzenegger weer alle ruimte, terwijl de bijfiguren zeer eendimensionaal blijven en steeds weer hun ene karaktertrek mogen laten zien. Zelfs komisch talent Fortune Feimster is daardoor niet zo grappig als had gekund. De kans om deze personages ditmaal wat uit te diepen wordt helaas niet aangegrepen. In plaats daarvan worden nieuwe, overbodige en minder interessante personages toegevoegd.
Het nieuwe seizoen valt volop in herhaling, maar bevat gelukkig niet het eindeloze gezeik van de vader-dochterrelatie waar seizoen één in verzoop. Nee, de nieuwe ontwikkelingen betreffen de liefdeslevens van zowel vader Luke als dochter Emma. Dat waren voor beide personages al liefdesdriehoeken, maar door de toevoeging van nieuwe kandidaten worden het nu liefdesvierkantjes. Het is de overtreffende trap van herkauwen: niet alleen de verhaallijnen uit het eerste seizoen recyclen, maar zelfs dezelfde verhaallijnen voor beide hoofdpersonen: dat is pas 'fucked up beyond all recognition'.
Vanzelfsprekend wordt er nog veel meer herhaald. Luke en Emma belanden allebei telkens weer in ongewenste romantische situaties, al dan niet om elkaar het leven te redden. Vaak moet er dan worden gedanst. Het is werkelijk cartoonesk. Seizoen één had regelmatig vergezochte verhaallijnen, vooral om Schwarzenegger te bedienen van (voor hem) leuke actie, en in seizoen twee is dat niet anders. Blijkbaar had de Terminator dit keer zin om de tango te leren.
Net als in het eerste seizoen wordt er weer flink met onbegrijpelijk CIA-jargon gestrooid. Voorheen was al niet altijd duidelijk waar dat precies naar verwees, maar in ieder geval zat verhaal niet moeilijker te volgen. In seizoen twee helaas wel. Met de bizar onrealistische verhaallijnen is de draad dan makkelijk kwijt te raken. Verwoede pogingen worden ondernomen om op bijna neerbuigende wijze uit te leggen wat de plannen zijn, maar het probleem is niet dat de kijker te dom is om het te snappen. Het verhaal is gewoon te uitgebreid, ingewikkeld en vergezocht.
Heel af en toe is er een glimp naar de realiteit en wordt de serie ineens heel intrigerend. Prachtig bijvoorbeeld hoe een oude vijand van Luke vertelt over de val van de Berlijnse Muur en de hoop die daarmee ontsprong, die vervolgens snel weer vervloog toen de wereld zich opnieuw in chaos stortte. Een opmerking die zeer goed toepasbaar is op de huidige tijd. Even lijkt het of Schwarzeneggers politieke achtergrond doordringt tot de fictie en de kijker aan het denken wordt gezet. Maar helaas, het blijft bij een geïsoleerd moment. Dit is natuurlijk de allergrootste misser, want niets is meer 'fubar' dan de hedendaagse realiteit.
Als een bejaarde kleuter die op het speelplein rondhuppelt: zo kwam Arnold Schwarzenegger over in het eerste seizoen van de actieserie FUBAR. Het magere verhaal leek vooral een excuus om de hoofdrolspeler te laten doen waar hij zin in had, wat resulteerde in gekunstelde situaties waar zijn personage op volstrekt onlogische wijze in terechtkwam. Maar de serie was een succes, dus is er een tweede seizoen gemaakt. Wat voor avonturen mag de pensioenschuwe Schwarzenegger nu weer beleven?
Seizoen twee geeft Schwarzenegger weer alle ruimte, terwijl de bijfiguren zeer eendimensionaal blijven en steeds weer hun ene karaktertrek mogen laten zien. Zelfs komisch talent Fortune Feimster is daardoor niet zo grappig als had gekund. De kans om deze personages ditmaal wat uit te diepen wordt helaas niet aangegrepen. In plaats daarvan worden nieuwe, overbodige en minder interessante personages toegevoegd.
Het nieuwe seizoen valt volop in herhaling, maar bevat gelukkig niet het eindeloze gezeik van de vader-dochterrelatie waar seizoen één in verzoop. Nee, de nieuwe ontwikkelingen betreffen de liefdeslevens van zowel vader Luke als dochter Emma. Dat waren voor beide personages al liefdesdriehoeken, maar door de toevoeging van nieuwe kandidaten worden het nu liefdesvierkantjes. Het is de overtreffende trap van herkauwen: niet alleen de verhaallijnen uit het eerste seizoen recyclen, maar zelfs dezelfde verhaallijnen voor beide hoofdpersonen: dat is pas 'fucked up beyond all recognition'.
Vanzelfsprekend wordt er nog veel meer herhaald. Luke en Emma belanden allebei telkens weer in ongewenste romantische situaties, al dan niet om elkaar het leven te redden. Vaak moet er dan worden gedanst. Het is werkelijk cartoonesk. Seizoen één had regelmatig vergezochte verhaallijnen, vooral om Schwarzenegger te bedienen van (voor hem) leuke actie, en in seizoen twee is dat niet anders. Blijkbaar had de Terminator dit keer zin om de tango te leren.
Net als in het eerste seizoen wordt er weer flink met onbegrijpelijk CIA-jargon gestrooid. Voorheen was al niet altijd duidelijk waar dat precies naar verwees, maar in ieder geval zat verhaal niet moeilijker te volgen. In seizoen twee helaas wel. Met de bizar onrealistische verhaallijnen is de draad dan makkelijk kwijt te raken. Verwoede pogingen worden ondernomen om op bijna neerbuigende wijze uit te leggen wat de plannen zijn, maar het probleem is niet dat de kijker te dom is om het te snappen. Het verhaal is gewoon te uitgebreid, ingewikkeld en vergezocht.
Heel af en toe is er een glimp naar de realiteit en wordt de serie ineens heel intrigerend. Prachtig bijvoorbeeld hoe een oude vijand van Luke vertelt over de val van de Berlijnse Muur en de hoop die daarmee ontsprong, die vervolgens snel weer vervloog toen de wereld zich opnieuw in chaos stortte. Een opmerking die zeer goed toepasbaar is op de huidige tijd. Even lijkt het of Schwarzeneggers politieke achtergrond doordringt tot de fictie en de kijker aan het denken wordt gezet. Maar helaas, het blijft bij een geïsoleerd moment. Dit is natuurlijk de allergrootste misser, want niets is meer 'fubar' dan de hedendaagse realiteit.
